Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ταξίδι στο χρόνο

Ακούω τον "Ποιητή" του Παπάζογλου. Μόνο ακούω αυτόν τον καιρό. Τα πάντα εκτός από τους χτύπους της καρδιάς. Είχα καιρό να περάσω από εδώ. Γιατί μιλούσα πολύ και δεν είχα τίποτα κρυφό. Τώρα επέστρεψα στα παλιά γνωστά αγαπημένα σπήλαια της μοναξιάς και της σκέψης. Γιατί δεν θέλω να μιλήσω για όσα ζω, ετοιμάζω, σκέφτομαι. Αν ήξερα να σιωπώ θα ήμουν μια επιτυχημένη συγγραφέας, αυτό είναι σίγουρο.

Ο "Μοναχός ο Άνθρωπος", τραγουδά ο συχωρεμένος και συμφωνώ. Ας είμαι μόνη, με σκυμμένο κεφάλι στις χαρές των άλλων. Πάλι κερδισμένη βγαίνω.

Μόνη σε κάθε συνάθροιση φίλων, αζευγάρωτη μεταξύ ζευγαριών. Κι έχω νιώσει από τα ταξίδια μου στον χώρο και τον χρόνο -σε εκείνες τις μαύρες τρύπες που χάνομαι ολόκληρη μέρα ή για ώρες- τόση συντροφικότητα που δεν είχα νιώσει χρόνια και χρόνια στην αγκαλιά «συντρόφων».

Και ξανά εκείνος. Αλλιώτικος πια. Στο βάθρο του πάντα, αλλά αυτή τη φορά ο ανδριάντας του είναι σε φυσικό μέγεθος. Αγκαλιάζεται. Αλλιώτικη κι εγώ.
"Είσαι καλύτερη", είπε. Και αποτυπώθηκε η φράση στο μυαλό μου. Μένει να είναι αλήθεια.

Δεν ακούω τους χτύπους. Έχω πάψει να το κάνω, σκόπιμα. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι δικοί μου και ποιοι οι αντίλαλοι των γύρω μου.
Εδώ τι κάνω πάλι; Κάτι αλλάζει. Το νιώθω να έρχεται.


Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Ήρθε η ώρα

Τώρα που το κορμί έχει ξεχάσει όλους τους ήρωες, το μυαλό θα γίνει ο Ηρόδοτος της μικρής Γκέισας. Όχι τόσο για να ξορκίσει τα φαντάσματα, αλλά κυρίως για να ξορκίσει ότι κακό άφησαν πίσω τους. Τα καλά μένουν. Μην είμαστε και αχάριστοι. Δεν έδωσε μόνο. Πήρε.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

I'm back. Am I?

Έχει περάσει πάνω ένας χρόνος και ακόμη με ταλαιπωρούν τα ίδια άτομα. Τα απομυθοποίησα, αλλά και ως θνητοί πάλι ζόρικοι είναι. Ενδιάμεσα έβαλα κι άλλο κόσμο για να κρατάει το ίσο. Χμ... Όταν νυχτώσει θα ξαναπεράσω. Έχει δροσιά εδώ. Θα είναι οι σκιές.
Χρωστάω και μια εξήγηση για την γκέισα. 

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ποιητής και μοναχός

«Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι,
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι»

Κι αν με εχεις κανει να κλάψω...
 
Απρίλη κι εσύ.
Και το παλεύω να το σώσω, αλλά δεν μ'αφήνει. Εδώ γυροφέρνει.

Σε άκουγα πάντα, σε κατάλαβα πάνω που έφυγες. Εις το επανακούειν...

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Κανένα υπονοούμενο



"Αυτοι που σε αγαπούν να στο δείχνουν απλόχερα" έγραψα σε έναν φίλο. Αν το είδε τυπικό, μεγαλο λάθος του. Τι όφελος έχεις να σε αγαπούν αλλά να μην στο δείχνουν, αυτο ηθελα να του πω. Εχει όφελος η αγάπη. Οσοι αγαπιούνται είναι γαλήνιοι. Ολοι οι άλλοι τρέχουν στα μπαρ να βρουν καποιον να τους αγαπήσει. Ειδικά όσοι έχουν νιώσει πως δεν πήραν πίσω αυτή που έδωσαν σε άλλους.
Εκεί στα μπαρ, η αγάπη είναι αυτή που βασιλεύει. Ούτε η φιλία, ούτε ο ναρκισισμός, ούτε η λαγνεία. Η αγάπη. Κοινωνούν όλοι μαζί σε μια τελετουργία από τα βαθη της ψυχής και των αιώνων και την εκμοντερνίζουν παριστάνοντας τους αδιάφορους. Κι όταν οι λίγοι τυχεροί αγαπηθούν και αγαπήσουν, τότε φοβούνται να το πουν. Δεν λένε καν "ειμαι ερωτευμένος μαζί σου". Ούτε αυτό το λαϊκό πλην τιμιο "σε γουστάρω". Λες και θα τους ζητήσουν το λόγο αν το ξεστομίσουν. Και το καπίνουν με το αλκοοόλ. Ωσπου να το ακούσουν πρωτοι.... και τότε αρχίζει νέο κεφάλαιο.

Ελειψα καιρό. Πολύς μου φάνηκε


Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Δωμάτιο με θεό



Μπήκε, πήρε, έδωσε, χάρηκε, αγαλίασαν.
Δεν χρειάστηκε παρά δευτερόλεπτα για να δείξει πόσο νιώθει τον άνθρωπο απέναντί του. Έδωσε εκείνο που ήξερε ότι θα την παρηγορούσε. Όρμησε πάνω της να διώξει την σκιά. Της εμφύσησε δύναμη μέσα της. Ήταν το τέλειο αντίδοτο στο φαρμάκι που την κέρασαν. Ήταν εκεί και αυτό έλεγε πολλά. Όχι για την αυταπάτη του "μαζί", αλλά για τον άνδρα που μεγαλώνει μαζί του και για την γυναίκα που πλάθει από το πλευρό του.
Κινηματογραφικό το σκηνικό.
Το κρεβάτι κοινό, στρωμένο ακόμα, λευκό και καθαρό. Το φως αδιάφορο, τα κορμιά τους απλοί αγωγοί. Τα μάτια και το άγγιγμα αριστούργημα. Πλημμύρισε το δωμάτιο από την μυρωδιά, το "θέλω" και την αγάπη του. Αγάπη, διαφορετική. Όση χωράει σε ένα δωμάτιο.
Αλλά στα μάτια της, αγάπη ανιδιοτελής. Όπως η δική της.
Το φως και το κρεβάτι έμειναν πίσω αλλαγμένα από το πέρασμά τους. Το κρεβάτι ήταν ζεστό και το φως καθαρό. Η ψυχή της μαλάκωσε και ζεστάθηκε από την δική του. Δεν θέλει έναν θεό. Θέλει έναν άνδρα και μια γυναίκα.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Μουσικές καρέκλες




Μόνο με το συναίσθημα, το ένστικτο και την επιθυμία να βρω «κάτι», έτσι θα συνεχίσω. Πάλι, η λογική απλά θα περισσεύει και θα την κόψω για να μην με ενοχλεί στο περπάτημα. Κάτι σαν άγκυρα, την νιώθω. Δεν πάτησα ποτέ μου στο έδαφος. Λίγα εκατοστά πάνω κινούμαι. Όχι γιατί είμαι καλύτερη. Όχι για να βλέπω από ψηλότερα, αλλά γιατί ανάμεσα στα σύννεφα δεν σε βλέπουν όσοι κοιτούν τα πόδια τους. Σε βλέπουν όμως οι αλαφροΐσκιωτοι.

Έτσι, σαν ξωτικό βλέπω να περνάει η ζωή από μέσα μου. Δεν ταιριάζω πουθενά. Με τους ανθρώπους δεν αντέχω. Με κοιτούν λοξά.
Δεν χωράω πουθενά. Πάντα κάποιος κάθεται στην θέση που νομίζω ότι είναι άδεια. Εσχάτως, κι άδεια να είναι απλά με διώχνει σαν να μην υπάρχω εκεί. Σαν να είμαι φάντασμα. Σαν να εξαφανίζομαι στην παρουσία οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Και ο τρόπος... Τόση ωμότητα.

Μια πόρτα ανοίγει και είναι το δωμάτιο γεμάτο. Αλλά μόνο εγώ δεν χωράω. Δεν θα κάνει ποτέ κανείς χώρο για μένα να μπω. Και που σπρώχνω να χωρέσω... Μάταιο.
Τρύπες...
Το μεγάλο μυστικό.

Και δεν είμαι μυστήρια. Δεν σνομπάρω, δεν αδιαφορώ, δεν απειλώ, δεν διεκδικώ.
Δεν διεκδικώ. Είναι αυτό τρόπος; Είναι λύση; Τι είμαι; Σαρκοβόρο; Τι να διεκδικήσω; Ούτε είχα ποτέ κάτι δικό μου. Δεν ένιωσα με άνθρωπο τέτοια ασφάλεια.
Δίνω, δίνω... Περιμένω... Ζητιανεύω... Με ποδοπατάει όποιος θέλει να περάσει. Δεν αντιστέκομαι. Δεν γρατζουνάω. Τι ζώο είμαι πια; Ακόμη κι οι καμηλοπαρδάλεις κάτι κάνουν όταν τις χτυπούν.

Δικαιολογώ μόνο. Όλοι οι άλλοι καλύτεροι. Όλα τα θέλω των άλλων σημαντικότερα. Και αυτά που θέλω εγώ και δεν γίνονται; Ποιος στεναχωρήθηκε ποτέ γι αυτά; Μια άρνηση για εμένα.
Τα πιο απλά, τα βασικά, αδιανόητες πολυτέλειες. Θα ουρλιάξω. Να ακουστώ έξω. Όχι μόνο μέσα στο κεφάλι μου. «Ο, τι θέλεις θα γίνει», ας το πει κάποιος, δεν θα τον βάλω να μου φέρει χρυσάφι. Δεν θέλω τέτοια βάρη στα πόδια μου.



Μια άδεια θέση για μένα να ξαποστάσω λίγο. Να ξεκουραστώ, πόνεσα παντού. Έχω σιχαθεί. Ανδρες και γυναίκες. Μόνο λίγα ξωτικά έμειναν να με κοιτούν... κι αυτά με φόβο.
Βλέπουν την κατάρα πάνω από το κεφάλι μου. 
Και μένω πάλι άδεια. Όλο και πιο κενή, να ανεβαίνω ψηλότερα στα σύννεφα.  

Κι εκεί που λες «τι το χειρότερο μπορεί να πάθω». Ερχεται ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό. Την στιγμή που πας να ανασάνεις με ευχαρίστηση, πέφτεις από την καρέκλα.

Μία ακόμη «άλλη» ήταν το τελευταίο που έπρεπε να μου συμβεί.