Naughty and new

Το κόκκινο κραγιόν είναι πάντα αποτελεσματικό. Οχι όμως αλάνθαστο. Για άλλον το άπλωσα στα χείλη, άλλος βάφτηκε στο χρώμα του. Και δεν ωφελεί να αντιλέγεις στο κόκκινο. Συνέπεσε με την αναμονή της νέας χρονιά, άρα κάτι καλό θα σημαίνει. Νέος, λοιπόν. Σε πείσμα όλων, θα τον κρατήσω. Κι ας είμαι... naughty. Θα είναι... my something new for new year's eve!

"2"

Είναι ωραία στον κήπο σας;

Αχ, πόσο σας ζηλεύω σήμερα -κρύο, δύο και άσπρο τοπίο...

Time for tea and blood

Απόψε θα βάλω κιμονό, κόκκινο κραγιόν και την μάσκα της γκέισας. Εχω εντεταλμένη υπηρεσία. Ο Σενσέι μου θέλει να του δείξω την τέχνη μου. Εύκολο έργο, αν ήταν να σερβίρω τσάι σε έναν -όποιον- τυχαίο. Τα εύκολα -και οι εύκολες- όμως δεν μου/του αρέσουν, άρα ο τυχαίος είναι συγκεκριμένος.
Και είναι αυτός που νομίζει ότι ακόμη έχει να κάνει με μάικο. Αρα έτσι πρέπει να φανώ... στην αρχή. Να τον αφήσω να με πλησιάσει -πάλι- μόνος του. Και μετά θα αναλάβω δράση. Το θέμα είναι να μην αφήσω τον συναισθηματισμό να με επηρεάσει. Ο άνθρωπος αυτός που με έχει πληγώσει δις, είναι επικίνδυνος, απλά και μόνο γιατί η εκδίκηση είναι επικίνδυνη.
Και θα είναι εκδίκηση να του δείξω τι είμαι; Οχι. Αρα;
Αρα, σκατά... Πάλι οδεύω σε αδιέξοδο. Τουλάχιστον όχι με φόρα και όχι με χαλασμένα φρένα.
Ενα θα με σώσει. Ο καθρέπτης. Οταν θα περνάω θα κοιτώ το κραγιόν. Κόκκινο αίμα στα χείλη μου.

Vintage

It's been too long. But not long enough, she thought. And she opened the door... Again.
Πάλι χωρίς προφυλακτικό. Ετσι για να νιώσει μια κάψα στην μικρή ζωή της. Ετσι κι αλλιώς τα αφροδίσια οικονομικά νοσήματα έγιναν επιδημία, είτε υπάρχει λάτεξ, είτε όχι.
 
Που διάολο βρήκε τρόπο να χωρέσει στον έρωτα το ΔΝΤ.

Ηρθα, αλλά ξέρεις είμαι διαλυμένος. Μου τα πήρε όλα η προηγούμενη. Και με χρέωσε ήδη για διαφυγόντα κέρδη η τρόικα. 

Κομμένα τα ποτά, κομμένα τα τηλέφωνα και τα μηνύματα. Κοστίζουν. Μονο το ίντερνετ είναι ακόμα free- ασχέτως αν καταχράζονται της ελευθερίας του οι occupied.
Ερωτας και τρόικα δεν πάνε σετάκι. Ή μήπως είναι vintage κομμάτι και φοριέται πλέον με όλα;

Αν είναι έτσι, που λεφτά για προφυλακτικά.

Κλικ

Σαν να το παράκανα με τα άλμπουμ των άλλων. Καιρός να αποτυπώσω τις δικές μου εμπειρίες. Κάποιος, άλλωστε, μου τράβηξε το άλμπουμ του από τα χέρια και έμεινα με τις αναμνήσεις από τις δικές του εκδρομές.

Είχαμε περάσει ωραία στην εξοχή. Εκείνος μάζευε ελιές κι εγώ κοιτούσα. Ούτε κούραση του ταξιδιού, ούτε βαλίτσες βάλε-βγάλε, αλλά ούτε η μυρωδιά του αγριόχορτου, ούτε η μαυρίλα στα δάκτυλα από τις τσακισμένες ελιές. Ούτε καν αυτή η ικανοποίηση της αναρρίχησης στο πιο ψηλό δένδρο.

Και φυσικά το λάδι δεν το γεύτηκα ποτέ. Μόνο μου το υποσέχθηκε. Και μετά το έδωσε αλλού. Η διακριτικότητα, δεν ταιριάζει με την ζωή.

Κλικ...

Η χαριτωμένη αύρα της ντροπής - vol.1

Τα πλακάκια, τα σκάφη και ο άερας ήταν ακριβώς τα ίδια. Η διαφορά ήταν ότι δεν υπήρχε η αμηχανία της πρώτης συνάντησης, η άσκοπη βιασύνη στο περπάτημα και η χαριτωμένη αύρα της ντροπής.

Στον λευκό καναπέ καθόταν μια ομάδα αγνώστων που δεν θα είχαν ιδέα πόσο τους αντιπάθησα κοιτάζοντας τους απλά να αράζουν εκεί. Οι ανίδεοι!

Γυρίζεις πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Ακόμη κι αν αυτό δεν εκτελέστηκε επί τόπου, αλλά επί τρόπου.

Απλά δεν ήταν εκείνη

Να της γράψω καλύτερα ότι είμαι κόπανος, γιατί αν το πει αυτή θα έχει δίκιο. Και δεν θα έχω κάτι να απαντήσω. Δεν είμαι τόσο εντάξει για να παραδεχτώ την απάτη μου. Το κατάλαβε, όμως, και τώρα πως να γλυτώσω. Πως να πω ότι αγαπάω άλλη. Ότι -πάντα- την άλλη σκεφτόμουν κι ας έλεγα σε εκείνη «σε θέλω», κι ας την αποκαλούσα «μωρό μου» πριν ακόμα την πάρω αγκαλιά. Απάτη είμαι. Και πως να γλυτώσω αυτή τη φορά την ετυμηγορία της.

Δεν θα την κοιτάξω καν στα μάτια -κι ας τα κολάκευσα τόσο, δεν αντέχω να τα ακτικρύσω ξανά. Δεν θα είναι γαλάζια και ήρεμα τώρα, αλλά μωβ και άγρια.

Κι όμως γκρίζα είναι, από την θλίψη. Τα ένιωσα το βράδυ πάνω μου. Όλη τη νύχτα πρέπει να ήταν εκεί. Δεν έπρεπε να της πω την αλήθεια. Τόσο κόπανος είμαι. Της είπα ότι την εξαπάτησα και αυτή στεναχωρήθηκε, γιατί εκείνη που αγαπάω δεν με νοιάζεται πια.

Ποια το κάνει αυτό. Τι θέλει επιτέλους από μένα. Άχρηστος είμαι. Καμία δεν με θέλει. Εκείνη δεν με θέλει. Κι αυτή βλέπει κάτι καλό πάνω μου και με συγχωρεί. Είμαι πολύ κόπανος όμως. Δεν θέλω να με συγχωρεί. Θέλω να με μισήσει, για να λέω ότι δεν με κατάλαβε ποτέ.

Ότι όλα όσα γράφαμε και λέγαμε ήταν αερολογίες. Ότι δεν μπήκε ποτέ στο μυαλό μου να το γεμίσει με την παρουσία της. Ότι δεν μου άρεσε αυτό που βρήκα στο δικό της. Κάπως μπορώ να την πληγώσω τώρα. Τώρα που με συγχώρησε, κι ας της είπα πως αγαπούσα μια άλλη όταν την φίλησα.

Θα φερθώ σαν αλήτης. Απλά θα φύγω. Θα σβήσω τα ίχνη μου. Θα μείνει μέσα της μόνο η πίκρα. Και τα λόγια της θα σβήσουν από τα μάτια μου. Ποιά είναι αυτή να βλέπει μέσα μου, όταν το "μέσα" μου κλαίει. Δεν θα της λείψω, δεν θα μου λείψει. Δεν ήταν δα... εκείνη. Ηταν απλά μια άλλη. Ετσι θα ξεφύγω. Από όλα. Και κυρίως από το ότι εκείνη που ήθελα να δει μέσα μου και να με συγχωρήσει δεν το έκανε ποτέ.

Βαρύς κι ασήκωτος

Aς μην φύγει παραπονεμένη η τελευταία μέρα του μήνα, ας της αφιερώσω ένα ποστ. Τόσα ποστάκια μου πρόσφερε ο Οκτώβρης. Αλλά παράπονο δεν έχω: κατακόκκινος ήταν!

Γενικώς έπεσε βαρύς ο Οκτώβριος, κι ας δεν έχει εκείνο το βαρύδγουπο "μ".

...and found

Όχι, βέβαια, ότι αλλάζει και κάτι τώρα που εμφανίστηκαν. Πάλι στο ψάξιμο είμαι. Θα ήταν σκόπιμο να ψάξω συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά αυτά είναι για λεπτολόγους. Εγώ ψάχνω στο σωρό. Σαν τους ρακκοσυλλέκτες. Και μάλλον αυτό σημαίνει ότι ψάχνω ανάμεσα σε σκουπίδια. Τι βρίσκεις εκεί μέσα; Διαμάντια; Σπάνια.
A woman's trush, is another womans tresure λένε οι αγγλομαθείς και παρηγοριόμαστε εμείς με τα σκουπίδια.
Και δικά μας σκουπίδια να είναι, δεν τα δίνουμε, μην τυχόν και τα κάνει θησαυρό καμιά άλλη.

Αλλά ο λόγος ήταν για τους εξαφανισθέντες και επανεμφανισθέντες. Αυτοί πληρώνονται αμα τη εμφανίσει. Και η πρώτη σκέψη ειναι να πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα, αλλά αυτά είναι για λεπτολόγους. Και εγώ είμαι κυρία. Δεν είμαι αγενής.

Ο μήνας των lost

Αντε να πάει κι αυτός ο μήνας στο συρτάρι μπας και δούμε ηλίου φως! «Χουντίνι» έγιναν οι φίλοι. Ακόμη με μένα με έπιασε μια μανία να παίξω κρυφτό. Και που πήγαν, άγνωστο. Γιατί πήγαν στο άγνωστο, είναι πιο εύκολο να απαντηθεί. Αλλά να γυρίσουν πρώτα με το καλό να δούν ότι τους πήραμε γραμμή. Αλλιώς άντε να βρεις που θα παρκάρει το «νησί»

Γ@μημενο φλουρί με κατέστρεψες!

Και το ήξερα όταν σε είδα να γυαλίζεις μέσα στο γλυκό ψωμί ότι θα με κεράσεις πίκρα. Το μέγεθος του ποτηριού δεν περίμενα ότι θα είναι μποτάς -γερμανικής 45 νούμερο- αλλά και ότι θα πλήρωνα ακριβά τα 150 ευρώ "για το καλό" με τόσο... κακό σε όλα τα μέτωπα. Ειδικά στο θέμα αγάπης -έρωτα ή σεξ αν προτιμάτε- εκεί με έχεις βάλει να ζω στην μέρα της Μαρμότας.
Μήνας και αποτυχία. Με το ίδιο ή με άλλο πρόσωπο. Αλλά συνήθως με το ίδιο -μην καίμε και πολύ κόσμο μέσα σε μια σκατοχρονιά. Ειδικά για έναν, περίμενα 15 χρόνια για να τον κάψω εφέτος! Στην χειρότερη χρονιά μου ever, τον έβαλα μέσα στο βαρέλι και χάθηκε όλη η γεύση. Φταίει όμως κι αυτός. Ρε φιλαράκι, 15 χρόνια πέρασαν και περιμενες να έρθεις τώρα στα σκαλοπάτια μου που γλυστράνε από το "φτου γκαντεμιά" για να γκρεμοτσακιστείς; Αμαρτία. Εξού και chief of sinners. Το έγραψες χωρίς να ξέρεις.

Η νέα λέξη

Με εκνευρίζει πια αυτός ο αγαμητοπορνοδιαστροφικομαλακιοτσοντοδενξερωτιθελω συνδυασμός!!!

Είπε, και με βρίσκει σύμφωνη

Χωρίς πολλά θρύψαλα

Χρειάζομαι ενα διήμερο μόνη μου, με άγνωστους γύρω μου, ώστε να επιλέξω εγώ ποιον ή -ας μην είμαστε δογματικοί- ποιους θα συναναστραφώ. Σε ένα απλό μέρος, με ωραία θέα, πολλά βιβλία (την τριλογία του Λάρσον), χωρίς χαζά ρούχα, με μια βάρκα, έναν ήσυχο βαρκάρη -όχι απαραιτήτως μυώδη, αλλά σίγουρα over 35- και απαραιτήτως με αντίστοιχης ποιότητας με το δικό μου χιούμορ να σπάει -χωρίς πολλά θρύψαλα- την σιωπή!





Ώρες - ώρες με θαυμάζω...

Dream on

Είχαν περάσει χρόνια ώσπου να θυμηθώ πως είναι να φτιάχνεις σενάρια λίγο πριν κοιμηθείς. Ωραία είναι να έχεις κάτι καλό στο μυαλό κι ας ειναι άδεια όλα τα άλλα. Καλύτερο σίγουρα από το να μην έχεις λόγο να ονειρεύεσαι...

Αγράμματη... ευτυχία

Τρεις για το κενό και δεν φτάνουν. Ένας για την καρδιά, ένας για το άγγιγμα και ένας για την παρηγοριά από τα σημάδια απουσίας των άλλων δύο.
Οι δύο μεγάλοι καημοί.
Ο τρίτος μεγάλο κεφάλαιο.
Και πως να τσουλήσει έτσι η ρημάδα η μέρα. Τα γραμματάκια με έβαλαν και στις τρεις περιπτώσεις σε μπελάδες. Καλύτερα να μην ήξερα γράμματα, να διάβαζα μόνο ψυχές και βλέμματα. Να έβλεπα εκεί αλήθειες, γιατί και τα γράμματα τις κρύβουν σχηματίζοντας ωραίες λέξεις.

Κι εσύ, καλό μου, που σε καταλαβαίνω ότι θέλεις να διαβάσουμε μαζί, γιατί κλείνεις μονίμως το βιβλίο όταν έρχεται η σειρά σου;
Γιατί πρέπει εγώ να διαβάζω και για τους δύο αυτά που θέλεις να γράψεις μαζί μου; Τεμπελάκος είσαι και εσύ. Κι εμένα στεγνώνει το στόμα μου. Έτσι, στέγνωσε και πριν έξι χρόνια και έκανα το λάθος. Άνοιξα λάθος βιβλίο. Απλά και μόνο γιατί είχε μεγάλα καθαρά γράμματα και θα το διάβαζε άλλος για μένα. Μαι φορά τεμπέλιασα και θα το πληρώσουν κι άλλοι μαζί μου.

Βλέμματα

Τρία βλέμματα ανδρών μου δημιουργούν αναστάτωση. Το ένα είναι του παντρεμένου, που σε βλέπει και ταυτόχρονα σε ξαπλώνει με το μυαλό. Το βλέμμα αυτό φανερώνει εμπειρία, δίψα, όρια, λαχτάρα για περιπέτεια. Μ'αρέσει αυτό που βλέπω να αντικατοπτρίζεται στα μάτια αυτά. Είναι πρόστυχο αυτό που γράφει το μυαλό του εκείνη την στιγμή, αλλά από έναν παντρεμένο -όταν το ξέρεις σίγουρα αυτό- δεν περιμένεις τίποτα παραπάνω.
Το άλλο είναι του πιτσιρικά. Εκεί το βλέμμα δεν έχει βάθος, είναι άπειρο, βιαστικό, άτολμο και απλά ικανοποιεί την επιθυμία των γυναικών να νιώθουν επιθυμητές από όλες τις ηλικίες.
Και το καλύτερο είναι το βλέμμα εκείνου για τον οποίο δεν ξέρεις απολύτως τίποτα. Είναι βαθύ, διερευνητικό, τολμηρό και κυρίως μυστήριο. Σε θέλει, το βλέπεις, αλλά δεν ξέρεις γιατί. Δεν ξέρεις πώς μπορείς να τον κρατήσεις εκεί να σε κοιτάζει. Δεν ξέρεις ποια γυναίκα βλέπει σε σένα. Ξέρεις μόνο ότι το νιώθεις πάνω σου σαν να το δικαιούσαι. Χωρίς να ξέρεις αν δικαιούσαι να το επιζητάς.
Και η απάντηση σε κάθε βλέμμα είναι η αντίστοιχη. Εδώ είναι το δικό μου βλέμμα που έχει πάρει φωτιά πλέον. Δεν κατεβαίνει στο πάτωμα, προσποιούμενη ότι δεν κατάλαβα. Απαντά παιχνιδιάρικα. Με θράσσος στην πρώτη περίπτωση, αθώα στην δεύτερη και εντελώς μα εντελώς πρόστυχα και καθαρά γυναικεία στην τρίτη.
Μπελάδες μπορείς να βρεις και στις τρεις περιπτώσεις. Ξέροντας όμως ότι θα είσαι στο κεφάλι κάποιου ως κάτι το ωραίο, ως αυτή που του αναγνώρισε την αξία ως άνδρα, αξίζει ο μπελάς.
Αργησα να καταλάβω την δύναμή μου.

Που να βρεις αγρό.

Δεν με χωρά ούτε αγρός, ούτε κοιλάδα , ούτε καν τα αγαπημένα μου βοσκοτόπια στα Υψίπεδα της Σκωτίας. Ουίσκι δεν πίνω... Αλεξίου σκέφτηκα στο προηγούμενο ποστ, Αλεξίου μουρμουρίζω και τώρα. "Οταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται, μην τηνε παρεξηγείτε, πως πονάει δεν ξέρετε", αλλά δεν πίνω, δεν παραφέρομαι και πως στο καλό να καταλάβουν οι γύρω πως πονώ.
Να κλάψω, ίσως.
Κλαίω. Ε, και; Μουγκό είναι κι αυτό. Πως να το καταλάβει κανείς.
Σκάσε και χαμογέλα. Ετσι είναι το πρέπον.
Πολλά τα "πρέπει" εσχάτως.
Φαρμάκι το στόμα μου. Ετσι και τα ανοίξω θα βρωμίσει ο τόπος. Και ποιο το όφελος.
Μεγάλη απογοήτευση. Δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι, μόνο σιγουριά ότι όλα μπορούν να πάνε αρκετά χειρότερα.
Καίγεται ο τόπος όλος κι εγώ ψάχνω για αγρό. Ούτε χλωρό κλαρί δεν υπάρχει. Ταινία καταστροφής κι σκηνοθέτης ανώμαλος.
Να φύγω λοιπόν. Αυτή είναι μια λύση. Να πάω να κλειστώ κάπου. Και ποια η διαφορά.
Κι εδώ φυλακή είναι.
Να πάω στο βουνό.
Δεν πρέπει. Δεν γίνεται. Οι άλλοι πως θα έρθουν; Επειδή η δική μου είναι...
Δεν είμαι μόνη. Αυτό το ήξερα από κείνο το ροζ σημαδάκι.
Αγαπημένη μου ευχή: "Να πέσω σε κώμα και να ξυπνήσω σε ένα χρόνο"
Ούτε να ευχηθώ δεν μπορώ.
Φαρμάκι. Το πίνω μόνη μου. Χαμογελώντας, πάντα. Μπορεί να νομίσουν ότι πίνω κάτι καλό και να έρθουν για παρέα.

Σσσσσς....

Αδειασε το μυαλό από σκέψεις, ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να μοιάζει με τον σταθμό τρένων του Λονδίνου.
Τίποτα, όμως. Άδειο και ήσυχο.
Κι ας είναι οι μπελάδες και οι σκέψεις στην σειρά, έτοιμες δρομολογηθούν με τελικό σταθμό την λύση.
Ωραία ήταν όσο κράτησε. Γιατί τώρα που γράφω, άρχισαν ξανά να τρέχουν οι σκέψεις, να ζωντανεύουν οι επιθυμίες, να ξυπνούν οι φόβοι.
Καλύτερα, ίσως, να απέχω από πλήκτρα, αλλά χωρίς μουσική και έρωτα δεν έχει πλάκα.
Τουλάχιστον κατάλαβα τι τραγουδά η Χάρις της :'Σ'ακούει ο πόνος και έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου. Κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο".
Χτυπάω ασυναίσθητα δυνατότερα τα πλήκτρα.

Κρυφτό

Οι ελπίδες, οι σκέψεις μου και οι εντυπώσεις που έχω από το παρελθόν, κρύφτηκαν εδώ, για να μην τις βρει και τις χαρακτηρίσει η φτήνια της εποχής μας και των πλασμάτων της.

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

ΜΕΓΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Καρόδρομος

Δεν λέει να στρώσει ο δρόμος. Ολο στροφές.
Ούτε μια ευθεία, λίγο να πατήσω γκάζι και να μην σκέφτομαι την επόμενη "φουρκέτα".
Αν και μ'αρέσει αυτό που βλέπω στα πλάγια του δρόμου, τον γκρεμό. Μ'αρέσει να το βλέπω, όχι να πέσω μέσα.
Αρα, προσοχή στις στροφές και κάπου θα βγάλει αυτός ο καρόδρομος. Σε κορυφή, σε λαγκαδιά, σε ποτάμι, στην πόρτα κάποιου, όπου βγάλει καλά θα είναι. Οπότε πρέπει, απλά, να μην γκεμοτσακιστούμε.
Κι είναι το πίσω κάθισμα στο ταπεινό μου τροχοφόρο που με αγχώνει. Τίποτε άλλο.

Καβαλάρηδες

Πριν λίγους μήνες σιχαινόμουν τα τζιπ και το είδος των οδηγών τους. Τώρα πια, όχι όλους. Μοιάζουν έφιπποι. Δηλαδη έχουν αυτό το "κάτι" που εκπέμπει ο καβαλάρης. Και για την γκέισα που γράφει αυτές τις σκέψεις, ο άνδρας πρέπει να είναι καβαλάρης. Σε όλα του. Από τον τρόπο που καβαλάει την τζιπάρα του για να σε πετάξει ως το σπίτι σε μια προσπάθεια να φανεί τζέντλμαν, ως τον τρόπο που σε κοιτά από το -υπερυψωμένο σε σχέση με το ταπεινό σου τροχοφόρο- τζάμι, τσεκάροντας αν η φούστα έχει σηκωθεί κάτω από τιμόνι.

Είναι βολικά τα τζιπ. Οχι γιατί ανεβαίνουν πεζοδρόμια, αλλά γιατί μπορούν να κρυφτούν σε δύσβατα σημεία. Οχι για να μεταφέρεις πράγματα, αλλά για να μεταφερθείς σε άλλη διάσταση.

Η εικόνα της πανσέληνου μέσα από την ηλιοροφή ενός τέτοιου τζιπ, δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Σαν προσωπικός προβολέας. Φωτίζει τον σκοτεινό εαυτό του. Κι είναι τόσο άξεστος και ωμός, όπως ακριβώς ο γνήσιος καβαλάρης.
Πρωτομπήκα σε τέτοιο τζιπ ένα καλοκαίρι. Κι εκείνο το τζιπ ήταν σκέτη αποκάλυψη. Κι εκείνο είχε ηλιοροφή. Και πάλι είχε φεγγάρι. Ο οδηγός του ήξερε ότι λίγη θάλασσα, λίγη ψύχρα και πολύ κουβέντα θα βοηθούσαν να αποκτήσει τακτικό συνοδηγό στις βόλτες του με το τζιπ.


Είναι πολλά που μου αρέσουν στα τζιπ. Κυρίως μου αρέσουν συγκεκριμένοι οδηγοί που θα εμπιστευτώ να καβαλήσω τα σιδερένια άτια τους. Ισως να είναι ένας. Κι αυτός ο ένας καβαλάρης με την τζιπάρα του με έχει βγάλει σε ωραία, απάτητα μονοπάτια. Κι αν είναι σε κάτι τέλεια τα τζιπ, αυτό είναι να σε βγάζουν εκτός συμβατικών οδών, σε μονοπάτια μέσα στη φύση με τον κίνδυνο να χαθείς ή να βρεις τον παράδεισο.
Θέλω να ξαναδώ το φεγγάρι μέσα από την ηλιοροφή του τζιπ, καβαλάρη μου.

Εναν αγρό

Θέλω να ξαπλώσω σε έναν αγρό, κατάχαμα, με τον ήλιο ντάλα από πάνω μου.
Λίγο να ξεκουραστώ, λίγο να ζεσταθώ.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Φλερτάρω καιρό με τις διαθέσεις του Καρυωτάκη κι ας επιμένω στην αισιοδοξία του Καβάφη. Μάλλον ήρθε η ώρα.

Urban myth

Μα είναι δυνατόν να βουρκώνω σε κάθε ανάγνωση της σκέψης ενός εντελώς άγνωστου σε μένα ανθρώπου, που ξέρω μόνο δια του ημερολογίου του;
"Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Καημός μεγάλος. Δικός του και δικός μου. Κι όχι μόνο.
Υπάρχει ελπίς;
Θεωρητικά ναι. Πρακτικά, αν δεν είναι urban myth, δύσκολα. Αντε και βρήκες το ως ανωτέρω πλάσμα, δεν μπορεί, κάτι θα σου λείπει ακόμα. Κάτι θα σας λείπει. Και επειδή αυτό το κάτι -που λείπει- θα σας ενώνει, θα είστε πάντα αφοσιωμένοι ο ένας στην ευτυχία του άλλου.
Αν δεν σας λείπει απολύτως τίποτα και είστε έτσι, τότε κάτι πάει στραβά με εμένα.
Και επειδή πολλά πάνε στραβά με εμένα, πιθανόν να μην σας λείπει τίποτα ή να είστε ολιγαρκείς.
Εμένα μου λείπει η ελπίδα ότι κάποιος μια μέρα θα πει "Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Και να πάλι... τα κορόμηλα.

Μεγάλα κέφια

Θα ήταν τέλειο να αποκλείαμε από το μυαλό ότιδήποτε δυσάρεστο, μίζερο και και δυσοίωνο. Κι αν κάποιες φορές το καταφέρνουμε είναι γιατί η κούραση έχει βάλει για ύπνο τη συνείδηση. Και τότε αρχίζει ο ωραίος χορός του παραλόγου.
Σας έχει τύχει να είστε σε τόσο μεγάλα κέφια ως να ζείτε την απόλυτη ευτυχία, ενώ η ζωή σας έχει μουντζώσει κανονικά; Σίγουρα. Εκεί είναι που τρελαίνονται οι γύρω. Και το βλέμμα -αυτό το άδειο, γυάλινο- της δήθεν συμπάθειες, μετατρέπεται σε βλέμμα υποψίας. Εκτός από τους υποψιασμένους Εκείνους που την ζήσει την παραζάλη της "εικονικής πραγματικότητας".
Γιατί οι άλλοι, σου λένε 'κάτσε ρε φίλε, εσύ γιατί πανηγυρίζεις βουτηγμένος στα σκατά, κι εγώ που είμαι άρχοντας έχω ένα κεφάλι βαρύτερο κι από τενεκέ με λάδι;'. Ετσι, είναι. Πρέπει καθείς κι ο πόνος του. Αλλιώς χάνονται οι ισορροπίες.

Το μυστικό είναι απλό, και δεν περιλαμβάνει πειράματα στο CERN ή σχάση του ατόμου (πως στο καλό μας το έλεγαν στο σχολείο δεν θυμάμαι -είχα το νου στα μάτια του καθηγητή).
Επιλεκτική μνήμη.
Γυναικείο προσόν μεν εκ γενετής, επίκτητο ωστόσο από το ανδρικό είδος. Με ισχυρή δόση daydreaming. Ετσι κι αλλιώς όσο και να σκέφτεσαι συνειδητά τα προβλήματά σου λύση δεν βρίσκεις. Η ιδανική λύση ξεφυτρώνει πάντα από το πουθενά. Πόσες εμπνεύσεις δεν έχει το σινάφι μας ενώ κοιμάται... Αν τις έχω μόνο εγώ, σόρι κιόλας.

Τα καλύτερα έρχονται ενώ χαζεύεις το ταβάνι ή μια τσόντα, ενώ παρακολουθείς μια μύγα να χτυπιέται ξανά και ξανά στο τζάμι... Γιατί αν το καλοσκεφτείς, η επιμονή της μύγας να περάσει σώνει και καλά από το τζάμι, δεν διαφέρει από την δική μας να κρατήσουμε μια δουλειά που μας ζορίζει, μια σχέση που μας έχει αποκλεισμένους ή να συντηρήσουμε μια καθημερινότητα που μας κρατά αλυσοδεμένους.
Και τα δεσμά, σπάνε με το μυαλό. Διαβάζεις ένα μυθιστόρημα και ζεις για λίγο στην Σουηδία, ή την Σύρο. Μιλάς με έναν φίλο -που ήρθε από την Αγγλία για λίγο- και ξαναζείς τα παιδικά σου χρόνια. Μεγάλη υπόθεση το μυαλό. Σε πάει παντού -κι ας είναι σλόγκαν πλέον για διαφημίσεις αυτό.
Και το δικό μυαλουδάκι ευθύς αμέσως θα χωθεί στις σελίδες ενός βιβλίου.