Σσσσσς....

Αδειασε το μυαλό από σκέψεις, ακριβώς την στιγμή που έπρεπε να μοιάζει με τον σταθμό τρένων του Λονδίνου.
Τίποτα, όμως. Άδειο και ήσυχο.
Κι ας είναι οι μπελάδες και οι σκέψεις στην σειρά, έτοιμες δρομολογηθούν με τελικό σταθμό την λύση.
Ωραία ήταν όσο κράτησε. Γιατί τώρα που γράφω, άρχισαν ξανά να τρέχουν οι σκέψεις, να ζωντανεύουν οι επιθυμίες, να ξυπνούν οι φόβοι.
Καλύτερα, ίσως, να απέχω από πλήκτρα, αλλά χωρίς μουσική και έρωτα δεν έχει πλάκα.
Τουλάχιστον κατάλαβα τι τραγουδά η Χάρις της :'Σ'ακούει ο πόνος και έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου. Κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο".
Χτυπάω ασυναίσθητα δυνατότερα τα πλήκτρα.

Κρυφτό

Οι ελπίδες, οι σκέψεις μου και οι εντυπώσεις που έχω από το παρελθόν, κρύφτηκαν εδώ, για να μην τις βρει και τις χαρακτηρίσει η φτήνια της εποχής μας και των πλασμάτων της.

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

ΜΕΓΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Καρόδρομος

Δεν λέει να στρώσει ο δρόμος. Ολο στροφές.
Ούτε μια ευθεία, λίγο να πατήσω γκάζι και να μην σκέφτομαι την επόμενη "φουρκέτα".
Αν και μ'αρέσει αυτό που βλέπω στα πλάγια του δρόμου, τον γκρεμό. Μ'αρέσει να το βλέπω, όχι να πέσω μέσα.
Αρα, προσοχή στις στροφές και κάπου θα βγάλει αυτός ο καρόδρομος. Σε κορυφή, σε λαγκαδιά, σε ποτάμι, στην πόρτα κάποιου, όπου βγάλει καλά θα είναι. Οπότε πρέπει, απλά, να μην γκεμοτσακιστούμε.
Κι είναι το πίσω κάθισμα στο ταπεινό μου τροχοφόρο που με αγχώνει. Τίποτε άλλο.

Καβαλάρηδες

Πριν λίγους μήνες σιχαινόμουν τα τζιπ και το είδος των οδηγών τους. Τώρα πια, όχι όλους. Μοιάζουν έφιπποι. Δηλαδη έχουν αυτό το "κάτι" που εκπέμπει ο καβαλάρης. Και για την γκέισα που γράφει αυτές τις σκέψεις, ο άνδρας πρέπει να είναι καβαλάρης. Σε όλα του. Από τον τρόπο που καβαλάει την τζιπάρα του για να σε πετάξει ως το σπίτι σε μια προσπάθεια να φανεί τζέντλμαν, ως τον τρόπο που σε κοιτά από το -υπερυψωμένο σε σχέση με το ταπεινό σου τροχοφόρο- τζάμι, τσεκάροντας αν η φούστα έχει σηκωθεί κάτω από τιμόνι.

Είναι βολικά τα τζιπ. Οχι γιατί ανεβαίνουν πεζοδρόμια, αλλά γιατί μπορούν να κρυφτούν σε δύσβατα σημεία. Οχι για να μεταφέρεις πράγματα, αλλά για να μεταφερθείς σε άλλη διάσταση.

Η εικόνα της πανσέληνου μέσα από την ηλιοροφή ενός τέτοιου τζιπ, δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Σαν προσωπικός προβολέας. Φωτίζει τον σκοτεινό εαυτό του. Κι είναι τόσο άξεστος και ωμός, όπως ακριβώς ο γνήσιος καβαλάρης.
Πρωτομπήκα σε τέτοιο τζιπ ένα καλοκαίρι. Κι εκείνο το τζιπ ήταν σκέτη αποκάλυψη. Κι εκείνο είχε ηλιοροφή. Και πάλι είχε φεγγάρι. Ο οδηγός του ήξερε ότι λίγη θάλασσα, λίγη ψύχρα και πολύ κουβέντα θα βοηθούσαν να αποκτήσει τακτικό συνοδηγό στις βόλτες του με το τζιπ.


Είναι πολλά που μου αρέσουν στα τζιπ. Κυρίως μου αρέσουν συγκεκριμένοι οδηγοί που θα εμπιστευτώ να καβαλήσω τα σιδερένια άτια τους. Ισως να είναι ένας. Κι αυτός ο ένας καβαλάρης με την τζιπάρα του με έχει βγάλει σε ωραία, απάτητα μονοπάτια. Κι αν είναι σε κάτι τέλεια τα τζιπ, αυτό είναι να σε βγάζουν εκτός συμβατικών οδών, σε μονοπάτια μέσα στη φύση με τον κίνδυνο να χαθείς ή να βρεις τον παράδεισο.
Θέλω να ξαναδώ το φεγγάρι μέσα από την ηλιοροφή του τζιπ, καβαλάρη μου.

Εναν αγρό

Θέλω να ξαπλώσω σε έναν αγρό, κατάχαμα, με τον ήλιο ντάλα από πάνω μου.
Λίγο να ξεκουραστώ, λίγο να ζεσταθώ.

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Φλερτάρω καιρό με τις διαθέσεις του Καρυωτάκη κι ας επιμένω στην αισιοδοξία του Καβάφη. Μάλλον ήρθε η ώρα.

Urban myth

Μα είναι δυνατόν να βουρκώνω σε κάθε ανάγνωση της σκέψης ενός εντελώς άγνωστου σε μένα ανθρώπου, που ξέρω μόνο δια του ημερολογίου του;
"Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Καημός μεγάλος. Δικός του και δικός μου. Κι όχι μόνο.
Υπάρχει ελπίς;
Θεωρητικά ναι. Πρακτικά, αν δεν είναι urban myth, δύσκολα. Αντε και βρήκες το ως ανωτέρω πλάσμα, δεν μπορεί, κάτι θα σου λείπει ακόμα. Κάτι θα σας λείπει. Και επειδή αυτό το κάτι -που λείπει- θα σας ενώνει, θα είστε πάντα αφοσιωμένοι ο ένας στην ευτυχία του άλλου.
Αν δεν σας λείπει απολύτως τίποτα και είστε έτσι, τότε κάτι πάει στραβά με εμένα.
Και επειδή πολλά πάνε στραβά με εμένα, πιθανόν να μην σας λείπει τίποτα ή να είστε ολιγαρκείς.
Εμένα μου λείπει η ελπίδα ότι κάποιος μια μέρα θα πει "Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Και να πάλι... τα κορόμηλα.