Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Urban myth

Μα είναι δυνατόν να βουρκώνω σε κάθε ανάγνωση της σκέψης ενός εντελώς άγνωστου σε μένα ανθρώπου, που ξέρω μόνο δια του ημερολογίου του;
"Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Καημός μεγάλος. Δικός του και δικός μου. Κι όχι μόνο.
Υπάρχει ελπίς;
Θεωρητικά ναι. Πρακτικά, αν δεν είναι urban myth, δύσκολα. Αντε και βρήκες το ως ανωτέρω πλάσμα, δεν μπορεί, κάτι θα σου λείπει ακόμα. Κάτι θα σας λείπει. Και επειδή αυτό το κάτι -που λείπει- θα σας ενώνει, θα είστε πάντα αφοσιωμένοι ο ένας στην ευτυχία του άλλου.
Αν δεν σας λείπει απολύτως τίποτα και είστε έτσι, τότε κάτι πάει στραβά με εμένα.
Και επειδή πολλά πάνε στραβά με εμένα, πιθανόν να μην σας λείπει τίποτα ή να είστε ολιγαρκείς.
Εμένα μου λείπει η ελπίδα ότι κάποιος μια μέρα θα πει "Nα προλάβω να μετρήσω χαμογελώντας μία προς μία όλες τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά της. Και να είναι πολλές. Θα σημαίνει πως καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να γεράσουμε μαζί".
Και να πάλι... τα κορόμηλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου