Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Που να βρεις αγρό.

Δεν με χωρά ούτε αγρός, ούτε κοιλάδα , ούτε καν τα αγαπημένα μου βοσκοτόπια στα Υψίπεδα της Σκωτίας. Ουίσκι δεν πίνω... Αλεξίου σκέφτηκα στο προηγούμενο ποστ, Αλεξίου μουρμουρίζω και τώρα. "Οταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται, μην τηνε παρεξηγείτε, πως πονάει δεν ξέρετε", αλλά δεν πίνω, δεν παραφέρομαι και πως στο καλό να καταλάβουν οι γύρω πως πονώ.
Να κλάψω, ίσως.
Κλαίω. Ε, και; Μουγκό είναι κι αυτό. Πως να το καταλάβει κανείς.
Σκάσε και χαμογέλα. Ετσι είναι το πρέπον.
Πολλά τα "πρέπει" εσχάτως.
Φαρμάκι το στόμα μου. Ετσι και τα ανοίξω θα βρωμίσει ο τόπος. Και ποιο το όφελος.
Μεγάλη απογοήτευση. Δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι, μόνο σιγουριά ότι όλα μπορούν να πάνε αρκετά χειρότερα.
Καίγεται ο τόπος όλος κι εγώ ψάχνω για αγρό. Ούτε χλωρό κλαρί δεν υπάρχει. Ταινία καταστροφής κι σκηνοθέτης ανώμαλος.
Να φύγω λοιπόν. Αυτή είναι μια λύση. Να πάω να κλειστώ κάπου. Και ποια η διαφορά.
Κι εδώ φυλακή είναι.
Να πάω στο βουνό.
Δεν πρέπει. Δεν γίνεται. Οι άλλοι πως θα έρθουν; Επειδή η δική μου είναι...
Δεν είμαι μόνη. Αυτό το ήξερα από κείνο το ροζ σημαδάκι.
Αγαπημένη μου ευχή: "Να πέσω σε κώμα και να ξυπνήσω σε ένα χρόνο"
Ούτε να ευχηθώ δεν μπορώ.
Φαρμάκι. Το πίνω μόνη μου. Χαμογελώντας, πάντα. Μπορεί να νομίσουν ότι πίνω κάτι καλό και να έρθουν για παρέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου