Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Αγράμματη... ευτυχία

Τρεις για το κενό και δεν φτάνουν. Ένας για την καρδιά, ένας για το άγγιγμα και ένας για την παρηγοριά από τα σημάδια απουσίας των άλλων δύο.
Οι δύο μεγάλοι καημοί.
Ο τρίτος μεγάλο κεφάλαιο.
Και πως να τσουλήσει έτσι η ρημάδα η μέρα. Τα γραμματάκια με έβαλαν και στις τρεις περιπτώσεις σε μπελάδες. Καλύτερα να μην ήξερα γράμματα, να διάβαζα μόνο ψυχές και βλέμματα. Να έβλεπα εκεί αλήθειες, γιατί και τα γράμματα τις κρύβουν σχηματίζοντας ωραίες λέξεις.

Κι εσύ, καλό μου, που σε καταλαβαίνω ότι θέλεις να διαβάσουμε μαζί, γιατί κλείνεις μονίμως το βιβλίο όταν έρχεται η σειρά σου;
Γιατί πρέπει εγώ να διαβάζω και για τους δύο αυτά που θέλεις να γράψεις μαζί μου; Τεμπελάκος είσαι και εσύ. Κι εμένα στεγνώνει το στόμα μου. Έτσι, στέγνωσε και πριν έξι χρόνια και έκανα το λάθος. Άνοιξα λάθος βιβλίο. Απλά και μόνο γιατί είχε μεγάλα καθαρά γράμματα και θα το διάβαζε άλλος για μένα. Μαι φορά τεμπέλιασα και θα το πληρώσουν κι άλλοι μαζί μου.