Να της γράψω καλύτερα ότι είμαι κόπανος, γιατί αν το πει αυτή θα έχει δίκιο. Και δεν θα έχω κάτι να απαντήσω. Δεν είμαι τόσο εντάξει για να παραδεχτώ την απάτη μου. Το κατάλαβε, όμως, και τώρα πως να γλυτώσω. Πως να πω ότι αγαπάω άλλη. Ότι -πάντα- την άλλη σκεφτόμουν κι ας έλεγα σε εκείνη «σε θέλω», κι ας την αποκαλούσα «μωρό μου» πριν ακόμα την πάρω αγκαλιά. Απάτη είμαι. Και πως να γλυτώσω αυτή τη φορά την ετυμηγορία της.
Δεν θα την κοιτάξω καν στα μάτια -κι ας τα κολάκευσα τόσο, δεν αντέχω να τα ακτικρύσω ξανά. Δεν θα είναι γαλάζια και ήρεμα τώρα, αλλά μωβ και άγρια.
Κι όμως γκρίζα είναι, από την θλίψη. Τα ένιωσα το βράδυ πάνω μου. Όλη τη νύχτα πρέπει να ήταν εκεί. Δεν έπρεπε να της πω την αλήθεια. Τόσο κόπανος είμαι. Της είπα ότι την εξαπάτησα και αυτή στεναχωρήθηκε, γιατί εκείνη που αγαπάω δεν με νοιάζεται πια.
Ποια το κάνει αυτό. Τι θέλει επιτέλους από μένα. Άχρηστος είμαι. Καμία δεν με θέλει. Εκείνη δεν με θέλει. Κι αυτή βλέπει κάτι καλό πάνω μου και με συγχωρεί. Είμαι πολύ κόπανος όμως. Δεν θέλω να με συγχωρεί. Θέλω να με μισήσει, για να λέω ότι δεν με κατάλαβε ποτέ.
Ότι όλα όσα γράφαμε και λέγαμε ήταν αερολογίες. Ότι δεν μπήκε ποτέ στο μυαλό μου να το γεμίσει με την παρουσία της. Ότι δεν μου άρεσε αυτό που βρήκα στο δικό της. Κάπως μπορώ να την πληγώσω τώρα. Τώρα που με συγχώρησε, κι ας της είπα πως αγαπούσα μια άλλη όταν την φίλησα.
Θα φερθώ σαν αλήτης. Απλά θα φύγω. Θα σβήσω τα ίχνη μου. Θα μείνει μέσα της μόνο η πίκρα. Και τα λόγια της θα σβήσουν από τα μάτια μου. Ποιά είναι αυτή να βλέπει μέσα μου, όταν το "μέσα" μου κλαίει. Δεν θα της λείψω, δεν θα μου λείψει. Δεν ήταν δα... εκείνη. Ηταν απλά μια άλλη. Ετσι θα ξεφύγω. Από όλα. Και κυρίως από το ότι εκείνη που ήθελα να δει μέσα μου και να με συγχωρήσει δεν το έκανε ποτέ.
