Μνήμη πόνου

Όχι, δεν είμαι καλά. Αλλά είμαι καλή ψεύτρα. Και με πιστεύω όταν λέω πως συνέρχομαι. Οχι, δεν συνέρχομαι. Βουλιάζω κι άλλο. Δεν έχω φρένο. Είμαι μόνη μου και εντελώς ανεξέλεγκτη. Ποιος να με δει; Κανείς δεν βλέπει ότι πάω στο διάολο. Δεν είναι κανείς δίπλα μου. Ούτε θα ρισκάρει να σταθεί κάποιος εμπόδιο ανάμεσα σε μένα το χάος. Εκεί να πάω να χαθώ. Να σταματήσει ο κατήφορος. Ή ο ανήφορος. Δεν έχω πια αίσθηση των πράξεών μου. Μουδιασμένη μονίμως. Παρηγοριέμαι με μικρά πράγματα που απλά τα μεγαλοποιώ στο μυαλό μου για να πάψει να κυριεύει η απελπισία.

Οχι, δεν είμαι καλά. Αλλά ποιος δίνει σημασία. Και να το πω; Σκασίλα του του κοσμάκη. Καθένας έχει τον βολή του, γιατι να κοιτάξει τον άστεγο. Και να το φωνάξω, ποιος θα γυρίσει το βλέμμα. Το σωστό βλέμμα.

Νιώθω πια όμορφα μονο όταν κλαίω. Γιατί όταν χαίρομαι η επομενη σκέψη είναι ότι συντομα θα τελειωσει κι αυτό. Λένε πως όταν ο πόνος διαρκεί καιρό, το σώμα μαθαίνει να πονά ακόμη και μετά την ίαση. Εχει μνήμη πόνου. Εχω μάθει -φοβάμαι- μόνο να πονάω. Τότε αγαλιάζω. Μέσα στο κλάμα. Οταν κάτι πάει καλά αγχώνομαι. Ιδρώνω, βλέπω το τέλος να έρχεται και πονάω.

Οχι, δεν ειμαι καλά. Δεν θέλω να δω την ταινία με όλες της σκηνές στην σειρά. Θέλω πρώτα να μου πει κάποιος το τέλος. Να σιγουρευτώ ότι έχει ένα κάποιο happy ending αλλιώς δεν την θέλω την ταινία. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μονίμως. Ζω ένα θρίλερ. Από παντού έρχονται κακοί, σφαίρες, φαντασματα. Και είναι σαν εφιάλτης. Δεν συνέρχομαι. Πονάω και φοβάμαι.

Οχι, δεν ειμαι καλά.