Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ταξίδι στο χρόνο

Ακούω τον "Ποιητή" του Παπάζογλου. Μόνο ακούω αυτόν τον καιρό. Τα πάντα εκτός από τους χτύπους της καρδιάς. Είχα καιρό να περάσω από εδώ. Γιατί μιλούσα πολύ και δεν είχα τίποτα κρυφό. Τώρα επέστρεψα στα παλιά γνωστά αγαπημένα σπήλαια της μοναξιάς και της σκέψης. Γιατί δεν θέλω να μιλήσω για όσα ζω, ετοιμάζω, σκέφτομαι. Αν ήξερα να σιωπώ θα ήμουν μια επιτυχημένη συγγραφέας, αυτό είναι σίγουρο.

Ο "Μοναχός ο Άνθρωπος", τραγουδά ο συχωρεμένος και συμφωνώ. Ας είμαι μόνη, με σκυμμένο κεφάλι στις χαρές των άλλων. Πάλι κερδισμένη βγαίνω.

Μόνη σε κάθε συνάθροιση φίλων, αζευγάρωτη μεταξύ ζευγαριών. Κι έχω νιώσει από τα ταξίδια μου στον χώρο και τον χρόνο -σε εκείνες τις μαύρες τρύπες που χάνομαι ολόκληρη μέρα ή για ώρες- τόση συντροφικότητα που δεν είχα νιώσει χρόνια και χρόνια στην αγκαλιά «συντρόφων».

Και ξανά εκείνος. Αλλιώτικος πια. Στο βάθρο του πάντα, αλλά αυτή τη φορά ο ανδριάντας του είναι σε φυσικό μέγεθος. Αγκαλιάζεται. Αλλιώτικη κι εγώ.
"Είσαι καλύτερη", είπε. Και αποτυπώθηκε η φράση στο μυαλό μου. Μένει να είναι αλήθεια.

Δεν ακούω τους χτύπους. Έχω πάψει να το κάνω, σκόπιμα. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι δικοί μου και ποιοι οι αντίλαλοι των γύρω μου.
Εδώ τι κάνω πάλι; Κάτι αλλάζει. Το νιώθω να έρχεται.